...........................................

วันพฤหัสบดีที่ 25 มีนาคม พ.ศ. 2553

คืนนี้น่าเบื่อ


ไม่โทษตัวเอง ที่มาเจอเค้า สายเกินไป...

ไม่โทษเค้าที่ไม่มีใจ ให้...

ไม่โทษโชค ชะตาที่ทำให้เราพบกัน 

แต่ไม่ได้ทำให้เราใจตรงกัน

แต่จะ จงยิ้มให้กับตัวเอง

ที่อย่างน้อย ถึงจะพบกับเค้าคนนั้นสายเกินไป

แต่ก็ยังได้พบ...



ยิ้มให้เค้า ที่ถึงจะไม่ได้ให้ใจเรามา

แต่ก็ยัง ได้รับหัวใจของเราไป...

ยิ้มให้ กับโชคชะตา

ที่ยังทำให้เรา...ได้รู้จักกัน


วันนี้ปาฏิหาริย์ มันไม่มี ได้แต่ยิ้มและยอมรับมัน



วันจันทร์ที่ 8 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2553

แค่เรื่องบังเอิญ

เธอผ่านมาและฉันก็ผ่านไป แต่ทำไมมันคล้ายเป็นคนคุ้นเคย

เหตุบังเอิญนำเราให้พบกัน แปลกที่ฉันใจผูกพันแต่ก็ทำเฉยเมย

กลับมายืนซ้ำที่เดิม แต่ไม่อาจลืมวันนั้นได้เลย.. ฝังใจ

แล้วเธอจะมาอีกไหม ฉันรอด้วยใจหวั่นไหว

เหมือนวันที่เจอได้ไหม ยังอยากให้เธอย้อนมา

ฉันคงจะทนไม่ไหว เพราะเธอที่เคยสบตา

อยู่ในใจคล้ายที่ฝันตลอดมา.. ว่าเป็นเธอ

อยากบังเอิญให้เหมือนเดิมอีกที แต่คราวนี้ตัวฉันคงไม่เฉยชา

จะไม่เป็นแค่คนที่เดินผ่าน จะไม่ยอมเป็นอีกวันที่ปล่อยเธอลับตา

กลับมายืนซ้ำที่เดิม แต่ไม่อาจลืมวันนั้นได้เลย.. ฝังใจ

แล้วเธอจะมาอีกไหม ฉันรอด้วยใจหวั่นไหว

เหมือนวันที่เจอได้ไหม ยังอยากให้เธอย้อนมา

ฉันคงจะทนไม่ไหว เพราะเธอที่เคยสบตา

อยู่ในใจคล้ายที่ฝันตลอดมา.. ว่าเป็นเธอ.. ที่ฉันรอ

วันอังคารที่ 2 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2553

บางครั้ง

บางครั้งสิ่งที่เราคิดว่าดี..เราทำดีแล้วแต่

สำหรับคนที่เค้าไม่ต้องการ.... สิ่งนั้นที่เราทำ


มันก็กลายเป็นสิ่งที่ไม่ดี...แม้มันจะดีซักแค่ไหนก็ตาม


บางครั้งสิ่งที่เราทำให้ความรักเป็นเหมือนเดิม


ถึงเราทำในสิ่ง ที่เราคิดว่าจะทำให้"ทุกอย่างมันดีขึ้น"


แต่กลาย เป็นว่า


มันเป็นแค่ความต้องการของเรา


แต่มันไม่ใช่ความต้องการ...ของเค้า


มันก็กลายเป็นความรักที่ไม่มีค่า..


แม้มันจะเป็นความรักที่จริงใจซักแค่ไหน..ก็ตาม


บางครั้งสิ่งที่เราทำทุกอย่าง..


ไม่ว่าจะเป็นการทำดีๆๆ หรือการให้รักที่จริงใจ


กับใครซักแค่ไหน แต่..


มันก็เป็นสิ่งที่ ไม่ดี และไม่มีค่า


กับเค้าเลยถ้าอีกคนต้องการให้ความรัก


แต่อีกคนไม่ต้องการ ทำดีอีกแค่ไหนก็


กลายเป็นสิ่งที่น่า"รำคาญ" อยู่ดี

วันจันทร์ที่ 11 มกราคม พ.ศ. 2553

Line

เส้นทางเดิน

ถ้าชีวิตทุกคนอยู่บนเส้นทาง

แน่นอนที่ใครหลายๆคนเลือกที่จะเดินไปข้างหน้า

มีหลายคนที่ล้มลง มีหลายๆคนที่ลุกขึ้นได้เอง

และเช่นกันก็ยังมีอีกหลายๆคนที่ลุกขึ้นเองไม่ได้

ผมก็คงเหมือนคนหลายๆคน วันนึงผมก็ล้มลง

ถ้าถามว่า แล้วผมจะลุกเองได้ไหม

ตอบเลยว่า"ได้"

ผมคงไม่ยอม ล้มอยู่อย่างนั้นแน่ๆ

ไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่จะลุกขึ้นด้วยตัวเอง

เพียงแต่วันนี้ผมล้มลง แล้วยังไม่อยากลุกขึ้น

เดินต่อ

"ทำไมล่ะ" นั้นสิทำไม ไม่รู้หรอกนะ

เพียงอยากพัก

มีเวลาได้พัก บ้างคงดี
หลายๆคนยังเดินไป เร็วบ้างช้าบ้าง

แล้วแต่จังหว่ะของแต่ละคน

วันนี้ผมขอนั่งดูคนอื่นเดินไปสักพักแล้วกัน

วันอาทิตย์ที่ 10 มกราคม พ.ศ. 2553

"กลัวอกหักหรือไง"

"สวัสดีปีใหม่"

ยังเป็นคำทักทายยอดฮิต ถึงจะเลยมาหลายวันแระ

วันนี้ออนเอ็มเจอพี่ที่เคยทำงานด้วยกันมาก่อน(เมื่อก่อนทำงานกลางคืน พี่เขาเป็นนักร้อง ถึงเป็นผู้หญิงแต่อย่าคิดว่าสวย เหอๆ)

ปกติไม่ค่อยคุยด้วยอยู่แล้ว (แต่วันนี้ดันไปทัก เลยยาว แหม! ก็ปีใหม่ทั้งที)

คุยไปคุยมาก็เข้าเรื่อง สาวๆ ตามเคย(ลืมบอก พี่เขาเป็นทอม เหอๆ )

ก็พูดคุยกันตามปกติ แต่พี่แกดันจุดประเด็น ถามมาว่า "ทำไมไม่มีแฟนใหม่ซะที"

นั้นดิ ทำไม "ไม่รู้ดิ กลัวมั้ง" ผมตอบ

"กลัวอกหักหรือไง" พี่เขาถามต่อ

ผมเลี่ยงที่จะตอบไปตรงๆ เพียงแค่บอกไปว่า "ก็มองหาอยู่"

จะว่าไป ผมเองก็ไม่มีใครมาได้ตั้งนานเหมือนกัน จนคนคิดไปต่างๆนาๆ (แล้วแต่เขาจะคิดอ่ะ)

เพราะอะไร ถึงมีคนรักใหม่ไม่ได้ ผมเองไม่รู้

ถ้าจะถามว่า แล้วไม่ได้จีบใครเลยสักคนเลยหรือไง

ผมก็จะบอกว่า ผมเป็นผู้ชายนะ ไม่เจ้าชู้ก็แปลกแระ เพียงแต่ว่า พอเอาเข้าจริงๆ กลับวิ่งหนีเฉย

ถ้าจะถามว่า แล้วไม่มีใครมาชอบแกบ้างหรือไง

ผมก็จะบอกว่า มาดูเองดิ มีอยู่ 2-3 คน จองกุญแจห้องอยู่นี้อ่ะ

ถ้าจะถามว่า แล้วทำไมไม่เอา ขี้เหร่หรือไง

ผมก็จะบอกว่า อาจจะมีบ้างคนคิดว่าผมโง่ที่ไม่เลือกเขาด้วยซ้ำ

ถ้าจะถามว่าตัดใจจากคนเก่าไม่ได้หรือไง

อันนี้แระ ที่ผมตอบไม่ได้

ทำใจได้แล้ว ยืนยันได้เต็มปาก แต่ตัดใจได้ไหม บอกได้ไม่เต็มปาก

ถึงจะเคยมีใครมามากมาย (ใช้คำนี้ เพราะเยอะจริงๆ งานมันเอื้อนะ อาชีพเก่า ตอนนี้เลิกแระ)

แต่กับคนนี้ ถึงได้รู้ ว่าที่ทำมา มันผิดไปหลายๆอย่าง

หลายๆอย่างที่คิดว่าดี ที่คิดว่าใช่ สำหรับเขา สำหรับเรา

จริงๆแล้วมันไม่ใช่เลย จบลงแบบแย่ๆ เพราะตัวผมเองที่ผิด

ทำผู้หญิงดีๆคนหนึ่ง ต้องเสียใจ เพราะความคาดหวังที่เขาควรได้ เราให้ไม่ได้อย่างที่เขาคิด

ความเข้าใจที่เราไม่มีให้กันเลยสักนิด สุดท้ายก็เป็นเรื่องราวของกาลเวลาไป

ตอนนี้ผมไม่ได้กลัวอกหักนะ เพียงแต่ ผมกลัว ที่จะต้องทำให้ใครอีกคนผิดหวัง

ผมไม่อยากได้ความคาดหวังจากใครอีกคน แล้วต้องทำให้เธอเสียใจ

ไม่ได้อยากเห็นน้ำตาใครๆ ไม่ได้ชอบนะเวลาเธอเสียใจ

ถึงผมจะชอบมองใครๆหลายๆคน (นิสัยอ่ะ เลิกยาก)

แต่ผมพร้อมจะอยู่กับคนๆเดียวเสมอนะ ถ้าใครคนนั้น เข้าใจ และรับผมได้จริงๆ